جنگ. فقر. کرونا. ترور. مرگ. کلماتی که این روزها در خبرها به کرّات می شنویم. به نظر می رسد که هیچ خبر یا تصویر زننده ای نمی تواند عطش ما را نسبت به شنیدن این فجایع نسبتا ساختگی از بین ببرد. از روی علاقه یا عادت کنترل تلویزیون را بر می داریم و اخبار تکراری را تمام و کمال، با جمله بندی متفاوت از کانال های مختلف بررسی می کنیم. آیا مبالغه در انتشار اخبار منفی و بازی با احساسات مخاطب، از ما شنونده های وفادارتری برای کانال های تلویزیونی خاص –خارجی- می سازد؟
واقعیت این است که نویسندگان متن خبر، روی قابلیت های شناختی و احساسی ما دست می گذارند. به طوری که بعد از شنیدن اخبار قبول می کنیم که بله، واقعا وضعیت هیچ وقت به این بدی نبوده است. اخبار ناراحت کننده ی تلویزیونی معمولا از حوادث نادر و نگران کننده تشکیل می شوند. معمولا هیچ محتوای خوشحال کننده ای منتشر نمی شود، مگر در مورد موفقیت در مدیریت حوادث منفی. همه ی ما می دانیم که مشاهده ی این محتوای احساسی منفی، مستقیما سلامت روان، خلق، رفتار و قابلیت اندیشیدن را هدف قرار می دهند و موجب بروز اضطراب، عصبانیت و ناراحتی می شوند.
ما برای آگاهی پیدا کردن نسبت به وقایع روز، اخبار تلویزیونی را تماشا می کنیم. در حالیکه اطلاعاتی که عموما بیان می شود نمی توانند کلکسیون واقعی و کاملی از حوادث روز باشد. همچنین ممکن است نظریه پردازانی که به عنوان متخصص در اخبار حاضر می شوند، نتوانند وقایع آینده را به درستی پیش بینی کنند.
واقعیت این است که درصد زیادی از ما هیچ کنترلی روی رخداد این وقایع نداریم و به بیان ساده، هیچ کاری از دست ما بر نمی آید!
صفحه ی نمایش رنگی که در دست داریم می تواند کتاب ها، وبسایت ها و مقالات معتبری را نشان دهد که مطالب و اخبار حقیقی را، بدون مبالغه و عوارض روانی در اختیار ما قرار می دهند. پس، برای زمانی که در اختیار داریم بیشتر ارزش قائل شویم.